Przyjedź w niedzielę pod nasz kościół w Turze rowerem, aby wyruszyć w stronę kapliczek i krzyży znajdujących się na terenie naszej parafii i włączyć się w nabożeństwa majowe.
Gromadzimy się 4 maja 2025 roku o godz. 18.00 na parkingu przed głównym wejściem do kościoła, aby po krótkiej modlitwie udać się do Żurczyna. Tam poświecimy nowo postawiony krzyż. Zaśpiewamy pieśni maryjne, Litanię Loretańską, Apel Jasnogórski.
W pozostałe dni nabożeństwa majowe w naszej parafii po Mszy Świętej o godz. 18.00
Nabożeństwo majowe (zwane potocznie majówką lub majowym) – katolickie nabożeństwo wieczorne odprawiane w maju w kościołach, oraz przy przydrożnych kapliczkach ku czci Matki Bożej, podczas którego odmawia się lub odśpiewuje Litanię Loretańską oraz modlitwę Pod Twoją Obronę.
Historia
Nabożeństwo ku czci Matki Bożej znane było na Wschodzie już w V wieku. Wówczas w Egipcie Koptowie gromadzili się i śpiewali pieśni na cześć Maryi w miesiącu kiahc (co odpowiada grudniowi). W miesiącu tym na tamtym obszarze pod względem przyrodniczym jest wiosna. Chrześcijanie gromadzili się przy figurze Matki Bożej przystrojonej kwiatami codziennie przez cały miesiąc kihac. Nabożeństwo miało szczególny charakter w soboty. Było ono obowiązkowe dla tych wiernych, którzy nie brali w nim udziału w pozostałych dniach tygodnia.
W Kościele zachodnim w I tysiącleciu maj jako miesiąc Maryi święcono raczej sporadycznie. Dopiero na przełomie XIII i XIV w. powstał pomysł, aby miesiąc ten poświęcić Maryi. Pierwszym, który rzucił taką myśl, był król hiszpański Alfons X. Władca ów zapraszał do udziału w nabożeństwach majowych, sam często brał w nich udział i swoim poddanym zalecał gromadzenie się w porze wieczornej na modlitwy wokół figur Matki Bożej. Dominikanin bł. Heinrich Seuse, uczeń Jana Eckharta i przyjaciel Jana Taulera, znanych mistyków średniowiecza, wyznał, że jako chłopiec zbierał w maju kwiaty i niósł je do stóp Matki Bożej. Lubił pleść z kwiatów wieńce i kłaść je na głowę figur Bożej Rodzicielki. Matka Boża nagrodziła go za to wizją chwały, jaką odbiera od Aniołów.
W roku 1549 ukazała się w Niemczech książeczka pod tytułem Maj duchowy, gdzie po raz pierwszy maj został nazwany miesiącem Maryi. W żywocie św. Filipa Nereusza czytamy, że gromadził on dziatwę przy figurach i obrazach Matki Bożej, śpiewał z nimi pieśni, zbierał kwiaty i zachęcał do składania ku Jej czci kwiatów, duchowych ofiar i wyrzeczeń. Nowicjusze dominikańscy we Fiesole (w latach 1677–1709) w maju gromadzili się przed wizerunkiem Najświętszej Maryi i czcili ją muzyką, śpiewem i składaniem duchowych wyrzeczeń. Jednakże za autora właściwych nabożeństw majowych historycznie uważa się jezuitę, o. Ansolani (1713). On to w kaplicy królewskiej w Neapolu codziennie w maju urządzał koncert pieśni ku czci Bożej Matki, który kończył się błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem.
W 1784 r. odbyło się pierwsze nabożeństwo majowe. Miało ono miejsce we włoskiej Ferrarze. Za największego apostoła nabożeństw majowych uważa się jezuitę, o. Muzzarelli. W roku 1787 wydał on broszurkę, w której propagował nabożeństwo majowe. Co więcej, rozesłał ją do wszystkich biskupów Italii. Sam w Rzymie zaprowadził to nabożeństwo w słynnym kościele zakonu Il Gesù, mimo że zakon wtedy formalnie już nie istniał, zniesiony przez papieża Klemensa XIV w roku 1773. Odprawiał on również nabożeństwo majowe w Paryżu, gdzie towarzyszył papieżowi Piusowi VII w podróży na koronację Napoleona Bonaparte. Pius VII nabożeństwo majowe obdarzył odpustami. Dalsze odpusty do nabożeństwa majowego – na które składa się Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny, nauka kapłana oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem – przypisał w 1859 roku papież bł. Pius IX. W połowie XIX wieku nabożeństwo majowe przyjęło się w prawie wszystkich krajach.
Papież Paweł VI w encyklice Mense maio podkreślił, że miesiąc maj jest poświęcony Matce Bożej. W encyklice tej zauważył, że „z nadejściem miesiąca maja, który pobożność wiernych już od dawna poświęciła Maryi Bogurodzicy, a duch Nasz przepełnia się radością, dostrzegamy wzruszające widowisko wiary i miłości, jakie wkrótce przedstawi cała ziemia na cześć Królowej Niebios. W tym bowiem miesiącu chrześcijanie, i w świątyniach i w domach, składają Bogurodzicy Dziewicy z tradycji przejęte hołdy czci i miłości. A w zamian zazwyczaj w tym czasie spływają z tronu naszej Matki częstsze i obfitsze dary Bożego zmiłowania”.
Rozwój nabożeństwa majowego w Polsce
W Polsce nabożeństwo majowe znane było już w XVIII wieku. Jednak rozkwit tego nabożeństwa przypada na pierwszą połowę XIX wieku. Za sprawą jezuity o. Franciszka Ksawerego Asuma nabożeństwo majowe odbyło się w Tarnopolu w 1827. Później zaczęto tę modlitwę praktykować we Lwowie (1832), w Nowym Sączu, Krakowie (najprawdopodobniej w 1849) oraz w Warszawie w kościele Św. Krzyża (1852) dzięki działalności misjonarzy. Nabożeństwo majowe stało się bardzo popularne i znane w Polsce w drugiej połowie XIX w. Przyczyniły się do tego decyzje podjęte w okresie od 1857 do 1864 przez władze wszystkich diecezji polecające duchowieństwu rozpropagowanie tego nabożeństwa. Od lat 70. XIX w. nabożeństwo majowe także było odprawiane przy przydrożnych kapliczkach.
