Strona internetowa Parafii p.w. św. Stanisława Kostki w Turze pełni funkcje informacyjne. Za jej pośrednictwem chcemy pełniej informować o życiu i działaniach naszej wspólnoty parafialnej.

Zapraszamy wszystkich parafian do czynnego tworzenia jednej wielkiej Bożej rodziny.

POLECAMY

Wniebowzięcie Maryi

Z duszą i ciałem wzięta do nieba

——- ks. Dariusz Kwiatkowski——–

W listopadzie 1950 roku papież Pius XII ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Maryi. Istota dogmatu została wyrażona w krótkim zdaniu: ?Na końcu swojego ziemskiego życia, Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, została wzięta wraz z duszą i ciałem do chwały niebieskiej?.

 

 

 

 

Historia uroczystości

W starożytnym Lekcjonarzu z Jerozolimy, pochodzącym z V wieku, 15 sierpień nazwany jest dniem Maryi, Matki Bożej. Na początku VI wieku w Palestynie i w Syrii w tym dniu obchodzono święto Zaśnięcia Maryi. Dominującym tematem święta było przejście Maryi z tego świata do nieba. Według tradycji Maryja została wzięta do nieba z duszą i ciałem. Cesarz Maurycy ogłosił święto Zaśnięcia Maryi jako obowiązujące w całym Cesarstwie Wschodnim. W Jerozolimie obchody święta koncentrowały w kościele położonym blisko Ogrodu Oliwnego, gdzie znajdował się grób, z którego, jak sądzono, Maryja została wzięta do nieba.

 

 

 

W Europie podobne święto obchodzono najpierw we Francji w dniu 18 stycznia, które w VII wieku przekształciło się w święto Wniebowzięcia Maryi. Kościół rzymski maryjne święto 15 sierpnia przyjął w VI wieku, a w końcu VII wieku papież Sergiusz I, pochodzący z Syrii, nazwał je świętem Zaśnięcia Maryi. Charakterystycznym elementem obchodów tegoż święta była procesja, która odbywała się od kościoła św. Hadriana, znajdującego się w rzymskim Forum do Bazyliki Matki Bożej Większej. W następnym wieku święto zmienia nazwę na Wniebowzięcie NMP. Tak jest nazwane w starożytnym Sakramentarzu gregoriańskim, który papież Hadrian I przesłał cesarzowi Karolowi Wielkiemu. Dogmat o Wniebowzięciu Maryi w sposób uroczysty ogłosił papież Pius XII 1 listopada 1950 roku.

Od końca X wieku ze świętem Wniebowzięcia łączy się zwyczaj błogosławieństwa ziół leczniczych. Zwyczaj ten nawiązywał do najstarszej tradycji wschodniej, która święto 15 sierpnia łączyła z błogosławieństwem pól. W Polsce również dzisiaj w wielu kościołach w tym dniu błogosławi się owoce pracy pól, ogrodów i sadów.

Dogmat o Wniebowzięciu

Papież Pius XII w listopadzie 1950 roku w uroczysty sposób ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Maryi. Jego istota wyraża się w krótkim zdaniu: ?Na końcu swojego ziemskiego życia, Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, została wzięta wraz z duszą i ciałem do chwały niebieskiej?. Oficjalny dogmat o wniebowzięciu Maryi jest stosunkowo młody, ale wiara w tę prawdę istnieje w Kościele niemal od początku jego istnienia. Potwierdza tę prawdę choćby wielki czciciel Maryi św. Jan Damasceński, który w homilii na Zaśnięcie Maryi mówił: ?Wypadało, aby Ta, która wydając na świat Zbawiciela, zachowała nieskalane dziewictwo, także po śmierci pozostała nietknięta skażeniem ciała. Wypadało, aby Ta, która w swym łonie nosiła Stwórcę, jako Dziecię, została przyjęta do Boskich przybytków?. Również starożytna modlitwa liturgiczna mówiła, że Maryja choć doświadczyła śmierci, to jednak nie została zamknięta w jej sidłach. Została wzięta do nieba wraz z duszą i ciałem.

Treść uroczystości

Treścią uroczystości jest fakt wzięcia Maryi z duszą i ciałem do nieba. Ponieważ Maryja została zachowana od zmazy grzechu pierworodnego nie mogła ponosić jego skutku, czyli śmierci. Jako Matka Syna Bożego, Maryja otrzymała od Boga najwyższą chwałę, chwałę nieba. Ona jako pierwsza osiągnęła zbawienie i stała się obrazem Kościoła w chwale i przez to jest znakiem nadziei dla każdego chrześcijanina. To co już stało się udziałem Maryi jest obietnicą dla każdego ucznia Chrystusa. W tym dniu cały Kościół pielgrzymujący na ziemi prosi Maryję Wniebowziętą o przemożne wstawiennictwo, aby troszcząc się o dobra duchowe osiągnął chwałę nieba. Uroczystość Wniebowzięcia NMP przypomina każdemu człowiekowi jego powołanie do chwały w niebie, czyli do życia wiecznego.

Radujemy się, że od kilkunastu lat możemy obchodzić uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w sposób bardzo uroczysty. Święto to znalazło swoje miejsce również w kalendarzu cywilnym. Ciesząc się trwającym latem i piękną pogodą, możemy wpatrywać się w Maryję, która z duszą i ciałem została wzięta do nieba. W Niej, jako pierwszej, w doskonały sposób zrealizowały się wszystkie obietnice Jezusa. Ona już cieszy się pełnią zbawienia. Dla Niej Chrystus nie czekał na swoje ostateczne przyjście, aby przyjąć Ją do chwały. On nie pozwolił, aby Jej ciało doznało zniszczenia i rozkładu. Maryja, Matka Jezusa, Ta, która zrodziła Go jako człowieka, która razem z Nim żyła, wychowywała Go i towarzyszyła Mu aż do krzyża, zaraz po śmierci została wyniesiona wraz z duszą i ciałem do chwały nieba.

W tę radosną uroczystość, wpatrując się w Maryję Wniebowziętą, mówimy i myślimy o niebie. A dziś wcale nie jest to takie proste. Jakże często z przymrużeniem oka traktujemy niebo i życie wieczne. Te rzeczywistości, które teologia nazywa ostatecznymi, odkładamy na starość. Dziś jesteśmy zdrowi i silni, więc nie ma potrzeby myśleć o sprawach związanych z przemijaniem i śmiercią. Niebo stało się dla nas kategorią, o której mówimy i myślimy, w czasie przyszłym i to możliwie dalekim. A niekiedy można odnieść wrażenie, że niebo dla wielu z nas stało się rzeczywistością wziętą z bajek, a więc tak naprawdę nie istniejącą.

Nie możemy rzeczywistości nieba odkładać na później, bo niebo to czas i miejsce naszego spotkania i bycia z Bogiem. Ono zaczyna się już teraz, tu na ziemi w miejscu, w którym żyjemy i pracujemy. Szczególnego znaczenia nabierają słowa z Apokalipsy św. Jana: ?Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego pomazańca?. Zbawienie już stało się naszym udziałem. Słowo Boże uroczystości Wniebowzięcia Maryi ukazuje nam Jezusa jako Pana, Króla Chwały oraz Zwycięzcę grzechu i śmierci. On zmartwychwstał jako pierwszy i otworzył nam wszystkim drogę do nieba. Jako pierwsza z ludzi tę drogę przebyła Maryja i dziś jest ?Królową, która stoi po prawicy Chrystusa? ? jak śpiewamy w psalmie. Maryja już w pełni uczestniczy w zmartwychwstaniu swojego Syna, Jezusa Chrystusa.

Wniebowzięcie Maryi stanowi wywyższenie naszej ludzkiej natury. Tutaj odnajdujemy źródło prawdziwej radości i uwielbienia Boga. Uwielbiając Boga, umacniamy naszą nadzieję w życie wieczne. Poprzez chrzest przynależymy do Chrystusa, tworzymy Jego Mistyczne Ciało, czyli Kościół i stąd żyjemy nadzieją połączenia się z Nim w chwale nieba. Uroczystość Wniebowzięcia Maryi ukazuje jednoznacznie, że celem naszego życia jest życie wieczne w niebie, czyli życie we wspólnocie z Bogiem Ojcem. Maryja ukazuje nam drogę do nieba. Jest nią pokorna służba Bogu i ludziom. Z pokory rodzi się śpiew uwielbienia: ?Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim?.

Ks. Dariusz Kwiatkowski